🔥နှုတ်ဆတ်လေသောဝိညာဥ်🔥

🔥နှုတ်ဆတ်လေသောဝိညာဥ်🔥

🔥ဝတ္ထုတို(စ/ဆုံး)🔥

"အစ်ကိုတစ်ဦး၏ ကိုယ်တွေ့ဖြစ်ရပ်မှန်"

ဒေါမိမိသွယ် ဆုံးသွားသည့်တိုင်အောင် ကျွန်တော်တို့ နေသည့် အိမ်လေးသို့ မရောက်ဖူးခဲ့ပေ။ ဒီနေ့ မြေချပင်။ ဒေါ်မိမိသွယ်သည် ခန္ဓာကိုယ် အောက်တစ်ပိုင်းသေကာ အမျိုးသမီး ရောဂါဖြင့်သာ ကွယ်လွန်ခဲ့ခြင်းပင်။ အဒေါ်လေးမှာ သမီး ၂ဦးရှိသည်။ မြေချချိန် ဖြစ်သဖြင့် ကျွန်တော်တို့ ကျေးရွာဓလေ့အတိုင်း ကလေးနှင့် မိခင် လိပ်ပြာခွဲကြလေသည်ပေါ့။

ထိုကဲ့သို့ လိပ်ပြာခွဲချိန်တွင် ကလေး နှစ်ယောက်၏ အဝတ်နှင့် ကွယ်လွန်သူ၏ အဝတ်အား ချိန်ခွင်ခွက်အတွင်းထည့်၍ ကလေး နှင့် မိခင်အား ခွဲယူလေခြင်း ဖြစ်သည်။

မှတ်ချက်။ ။ ကလေး၏ အဝတ်အစားများ ရှိသော ဘက်သည် အလေးသာခဲ့လျှင် မိခင်က ကလေးကို စိတ်စွဲမနေပေ။ မိခင် ရှိသော ဘက်တွင် အလေးသာခဲ့လျှင် မိခင်သည် ကလေးကို စိတ်ဆွဲနေခြင်းပင်။ ကျွန်တော်တို့ ရွာ ဓလေ့ပင်။

"မသန်းမြ ကလေးတွေကို မိသွယ်ကတော့ လိပ်ပြာခွဲမပေးဘူး ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ"

ထွက်ပေါ်လာသည့်က ဘိုးသာထွန်း၏ အသံပင်။

ဒေါ်သန်းမြ သက်ပြင်းကို ဖွဖွရှိုက်ရင်း

"မပေးတော့လဲ ဘာတက်နိုင်မှာလဲ ဘိုးသာထွန်းရယ် ကလေး နှစ်ယောက်က်ကို သူအဖေ တစ်ယောက် ကျွန်မ တစ်ယောက်ခေါ်ရမှာပဲ"

ဒေါ်သန်းမြ စကားကြောင့် ဘိုးသာထွန်း ခေါင်းတညိမ့်ညိမ့်ဖြင့်

"အိမ့် ဒီလိုဆိုရင်လဲ အသုဘ ချဖို့ လုပ်တော့ဟေ့ ၁၂ နာရီ ထိုးတော့မယ်"

"ဟုတ်ကဲ့"

မကြာမီ အချိန်တွင်တော့

"ဒူဝေ~~ဝေ ဒူဝေ~~ဝေ"

ကြေးစည် သံနှင့်အတူ ဒေါ်မိမိသွယ်၏ ရုပ်အလောင်းအား သုသာန်သို့ လူအုပ်အများအပြား လိုက်ပါ ပို့ဆောင်ကြလေသည်။

ငိုသူက ငို။ ကြေးစည်သံက ညံလို့ သုသာန်မြေသို့ ရောက်လာလေတော့

"နောက်လာဦးမလား"

"မလာတော့ ပါဘူး"

"နောက်လာဦးမလား"

"မလာတော့ပါဘူး"

သုသာန်တွင် ရှိနေသော လူတစ်စုမှ ခဲဖြင့် အလောင်းစဥ် ပစ်၍ မေးခြင်းပေ။

အလောင်းအားထမ်းလာသူ လူတစ်စုမှလည်း "မလာတော့ပါဘူး" ဟု အော်ပြောသံက သချိုင်းမြေမှာ လွှင့်ပျံလျှက်။

သုသာန် ဇရပ်အရောက်တွင်တော့ အလောင်းစဥ်အား ချ၍ အသုဘ ရှုတရားနာကြားကြလေလေသည်။ ပြီးသည့်နောက်တွင်တော့ တူးထားသော မြေကျင်းတွင် အလောင်းအား ကောင်းမွန်စွာ မြေမြှပ်ပေးကြပြီး အနီးအနားရှိ သစ်ခက်တစ်ခက်ကိုချိုးကာ ဘိုသာထွန်းက

"မိမိသွယ်ရေ ၇ ရက်လည် ရက်လည်တရားနာရအောင် ငါတို့နဲ့ လိုက်ခဲ့ဟု ဆိုကာ ဝိညာဥ်အား ပြန်ခေါ်ခဲ့လေသည်။

ထိုသို့ ပြန်ခေါ်လာစဥ် လမ်းတစ်လျှောက်တွင်တော့ တစ်ပါးသူများ သတိထားမိသည့် မထားမိသည့်တော့ မသိ။

ဒေါ်သန်းမြ နှာခေါင်းထဲတွင်တော့ အပုပ်နံက ထောင်းထောင်းထနေလေတော့သည်။

အိမ်ပြန်ရောက်လေတော့ ကျေးလက်ဒေသ ဓလေ့ အတိုင်း တရော်ကင်မွန်းရည်ဖြင့် သန့်စင်ကြပြီး အိမ်ထဲသို့ ဝင်ကြလေသည်။

 အယူအဆကတော့ မသန့်ရှင်းသည့် သချိုင်းမြေမှ ပြန်လာ၍ တရော်ကင်မွန်းဖြင့် သန့်စင်သည့်ဟု လူကြီးသူမများ၏ အဆိုရှိခဲ့လေသည်။

အိမ်ရှေ့တွင် သုသာန်မှ ယူလာသော သစ်ခက်အား ပစ်ချထားလိုက်ပြီး သေသူအတွက် ထုံးစံအတိုင်း လုပ်ပေးနေကြ ခုံဝိုင်းလေးတစ်ခုအား ခေါင်းရင်းထောင့်တွင် ကပ်၍ သေဆုံးသူ ကြိုက်နှစ်သက်သော အစားအသောက်များနှင့် သေဆုံးသူ နှစ်သက်သည့် အရာများအား သေချာပြင်ဆင်ပေးလေသည်။

ကျေးလက်ဒေသ ဓလေ့အတိုင်း အသုဘ အိမ်ရှိလျှင် ဖဲဝိုင်း လုပ်တတ်သည့် အလေ့အကျင့်တစ်ခုကြောင့် ဖဲဝိုင်းအတွက် ပြင်ဆင်ရင်း ညနေစောင်းအချိန်ကို ကုန်ဆုံးကြပြန်ပါသည်။

               ။ ။

"ကျော်ကျော် ဖြစ်ပါမလားဟာ"

အမှောင်ထုကို ဖြိုခွင်းကာ ထွက်ပေါ်လာသည့် အသံက မြလေး ၏ အသံပင်။

"ဖြစ်ပါတယ်ဟာ နင်က ဘာဖြစ်နေတာလဲ"

"ငါ ငါ ဒေါ်လေးကို ကြောက်လို့"

ကြောက်ကြောက်ရွံ့ရွံ့ပြောနေရှာသော မြလေး အမူအရာက တကယ်ကြောက်နေမှန်း သိသာလှလေသည်။

မြလေး၏ ကတုန်ကယင် နှင့် ကြောက်လန့်နေပုံကို ကျော်ကျော် သဘောကျစွာဖြင့်

"အမလေး မြလေးရယ် ကိုယ့်အဒေါ်များ ကြောက်ရတယ်လို့ ဖြစ်ရမယ် ဟား ဟား ဟား"

"တိုးတိုးရယ်ပါဟာ နင်အသံကြီးကလဲ"

မြလေး တကယ်ပင် ကြောက်စိတ်တွေ ဝင်နေရလေသည်။ မတော်တဆ ဘွားခနဲ အရှေ့တွင် ပေါ်လာလျှင် ခက်ရချေရဲ့ ဘုရား ဘုရား"

"အူ အူ အူ အူ"

ခွေးအူသံ တစ်ချို့။

ကြောက်မက်ဖွယ်ရာ ထွက်ပေါ်လာလေသည်။

"ကျော်ကျော် လုပ်ဦးဟ"

"ဘာလဲဟာ"

"ငါကြောက်တယ်"

"နင်ကလဲဟာ"

မှောင်ကလဲ မှောင်။ နာရေးအိမ်ကလည်း ရောက်ဖို့ အတော်လှမ်းနေသေးသည်။

ထိုစဥြ

"ဘယ်သွားကြမလို့လဲ"

"ဟမ်"

နောက်ပါးမှ ထွက်ပေါ်လာလေသော အသံ။

မြလေး နှင့် ကျော်ကျော် လှည့်ကြည့်တော့ ဘယ်သူမှ ရှိမနေပေ။ နှစ်ယောက်သား ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ တစ်ယောက် မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်နေစဥ်

"လိုက်ပို့ပေးရမလား "

ထပ်မံ ထွက်ပေါ်လာသော အသံကြောင့် နှစ်ယောက်သား မျက်လုံးတွေ ပြူးကာ ကြောက်ဒူးတွေ တုန်ရင်း ဇောချွေးတွေ ပျံလာရလေသည်။

"ဒေါ် ~ဒေါ်လေး အသံ"

"သရဲ သရဲ"

ကျော်ကျော် နှင့် မြလေးနှစ်ဦးသား ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်ဖြင့် နာရေးအိမ်သို့ သုတ်ချေတင်ပြေးရပါတော့ လေတော့သည်။

                ။ ။

ရက်လည်ဆွမ်းသွပ်ပြီးကာ နာရေး နောက်ဆုံးနေ့ ။

ည ဖဲဝိုင်းကလဲ လူစည်းကားလျှက်။ မင်းအောင် ထန်းရည်လေး တမြမြ လုပ်ရင်း ဖဲရိုက်နေကြသူတစ်ချို့ကို လှည့်ပတ်ကြည့်နေမိသည်။

"မင်းအောင် အဒေါ်လေး ပြန်တော့မယ်"

အပိုင်း ၂ ဆက်ရန်